De regio rond de Dode Zee ligt zowat 1.200 m lager dan Jeruzalem, dit gemeten vanop de top van de hoogste heuvel van de stad. Het is hiermee ook het laagste punt op aarde en tevens de warmste plek van Israël.
In een van de droogste regio’s van de planeet ruimen de bloedhete zomers jaarlijks plaats voor de meest onvoorspelbare winters. Dit zijn telkens perioden van plotse stormen die de meest verwoestende overstromingen met zich kunnen meebrengen.
De lokale flora heeft dan ook heel merkwaardige mechanismen ontwikkeld om aan het zoutgehalte en de uitdroging te weerstaan. Zo beschikken de acacia’s over een wortelgestel dat zich tientallen meters in de ondergrond heeft ingegraven om zo tot bij de vochtige lagen te komen. Bepaalde soorten van de tamarisk slagen er bijvoorbeeld in om een teveel aan zout via klieren op de bladeren weer af te scheiden. Bepaalde soorten planten hebben een zodanig gesegmenteerde structuur dat zij het water kunnen vasthouden en tegelijk het zout kunnen afscheiden. Andere planten hebben dan weer bladeren met een blank oppervlak om het verlies aan vocht te beperken en de schadelijke zonnestralen te weerkaatsen.
Dankzij de overvloedige regenval in het midden van het jaar, ontplooien de wilde planten nu reeds volop hun schoonheid en moet men niet eens ver wandelen om deze te bewonderen.
Bron: S. Surkes voor TheTimesofIsrael
vertaling: Luk De Staercke
